‘n legende het gekom

om met ‘n swaai van haar albasterswaard

sy dood van sy lewe te red

vir oulaas voel hy die stil sterfte

en onthou die krisante uit haar mond

wat sy doofheid ontbeen het

sodat hy kon hoor

hoe die boskorhaan fluit-fluit die middag

met heuningkoek en vlamdoring opsê

die nag se kettings is koel:

die roomwit van haar lyf is

vir ewig

begrawe